Minsan o kadalasan ay sinusukat natin ang pagkatao ng ating kapwa sa kung ano ang kanyang pinag-aralan at kung ano ang antas niya sa lipunan. Minsan ang mga katangiang taglay ang nagiging batayan at pamantayan natin sa pagtingin sa ating kapwa lalu na kung paano natin sila pakikibagayan. Mas nakakalamang sa atin na makipagkapwa sa mga taong sa tingin natin ay pakikinabangan sa mga darating na panahon. Ah, isang makasariling pagtingin!
Maraming magagandang aral ang kwento ng buhay. Marami ang mga pangyayari na nagpapakita kung gaano talaga kadakila ang isang tao. Isang pamantayan na sa hinagap ay hindi sumasagi sa mga taong sarado ang pagtingin sa totoong pag-iral ng pananalig. Minsan nga sa isang bahaginan ng buhay ay napagtanto kong ako pala ay hindi karapat-dapat man lamang na makinabang sa mga malalalim na pakikihamok sa buhay at sa pag-alpas sa mga dagok nito. Punong-puno ng mga teorya at pagtinging akademiko ang aking isipan sa mga taong kaharap ko. Biglang ako ay napipilan sa mga kwentong ibinahagi. Hindi sinaklaw ng aking pagtatama ang kanilang hinaing ngunit ang mga ito rin pala ang magmumulat sa akin upang saliksikin ang lalim ng aking pagkakaunawa at tunay na nilalayon ng aking puso.
Gaano ko nga ba katanggap ang aking sarili? Gaano ko katangagp ang aking pagkatao? Gaano ko katanggap ang aking nakaraan? Gaano ko katanggap ang aking kabuuan? Mga tanong na sumiksik sa aking isipan upang kaipala'y damhin ang tunay na nararamdaman. Ang mga taong walang ibang alam kundi ang sundin ang indayog ng buhay ang sila pa palang magmumulat ng aking mga mata sa kung gaano ko katanggap ako bilang ako. Ibang tao pa rin pala ang magsasabing napakaganda ng buhay kahit na ito ay dumaan sa mga pagsubok. Ang buhay ay puno ng kulay at waring nagpapanday lamang upang mas lalong maging makabuluhan ang pakikipagkapwa-tao.
Kung tutuusin ay isa lamang iyong umpukan at pagbubulay-bulay hinggil sa pagbasa sa sulat ni San Marcos (Marcos 9:37). "Ang sinumang tumatanggap sa isang maliit na batang tulad nito alang-alang sa aking pangalan ay tumatanggap sa akin; at ang sinumang tumatanggap sa akin ay hindi lamang ako ang kanyang tinatanggap kundi pati na rin ang nagsugo sa akin." Ipinapahayag dito kung paano nga ba tumanggap. Gaano nga ba katanggap ng isang tao ang Diyos lalu na ang kanyang kapwa? Ang kapwa sa pagbasang iyon ay nakatuon hindi lamang sa pagtanggap ng isang tao sa mga bata bagkus ay yung tinatawag na package deal na lahat ay kasakop nito. Kapag ang isang tao ay tumanggap ay tumatanggap ng ganap at buobg-buo.
Malalalim ang mga kasaysayang aking narinig ngunit isa rito ang nakaantig ng aking damdamin. Wika nga ni Marisa, "Ex-convic ang kapatid ko at hindi ko ito ikinakahiya." Ipinagpatuloy nya na sa kabila ng naging katayuan ng kuya nya ay ipinagmamalaki nya ito. Tanggap nya na nakapatay ang kuya nya dahil sa pagtatangol sa iba. Sabi pa nga niya noong makalaya ang kuya nya ay kung ano-anong pandudusta ang naririnig niya ngunit sa kabila nito ay nakita nya na ang kuya nya ay mayroong puso para maglingkod. Hindi na raw kailangan ng kuya niya ang bibliya para isabuhay kung ano ang nasa loob niyon. Siya mismo ang bibliyang nagsasbuhay nito. Isinalaysay niya na mula ng makalaya ang kuya niya ay mas lalo siyang naging malapit sa mga taong pilit iniiwasan ng lipunan. Madalas nga raw magalit ang kuya niya kapag animo ay nilalayuan nila ang mga galing sa bilangguan. Nakita niya kung paano binigyang halaga ng kuya niya ang isang taong pagala-gala, marungis at may sayad sa utak. Ito ay kanyang pinakakain at pinapaliguan. May mga pagkakataon pa nga na ang kuya niya ay naggugupit at naglilinis ng kuko ng mga matatandang hindi na naasikasong gupitan ng kuko ng mga anak. Sabi nga ni Marisa ay ito ang tunay na paglilingkod. walang tinatangi at walang kinahihiya. tanggap ang pagkatao lalu na ang pagkatao ng iba at handang ihandog ang sarili kahit na ito'y mas magmukhang aba pa sa pinaglilingkuran.
Totoong ganito ang tunay na paglilingkod. Kailangang may tunay na pagtanggap sa pagkatao at kalalagayan ng iba. Ika nga ni Hesus, "kung sino ang nais maging una ay kailangang maging huli." (Marcos 9:34). Ang paglilingkod ay isang paghahanda sa sarili upang sumugal at upang mas lubos na maunawaan ang kalalagayan ng iba tao. Wika nga sa English, "You bring nothing except yourself and just yourself when dealing with people." Ang paghahandog ng sarili ay hindi nangangailangang maging martir ng pananampalataya bagkus ay maging tunal na alay na nagmumula sa Diyos. Isang biyaya na naglalahad ng mas makabuluhang buhay para sa iba. "Mapalad ang mga taong walang inaasahan kundi ang Diyos,sapagkat mapapabilang sila sa kaharian ng langit(Mateo 5:2)ngunit kaakibat nito ang pakikinig sa salita ng diyos at tunay na pagsasagawa nito.Ito lamang ay nagpapatotoo na walang magagawa ang kaalaman kung walang pagsasabuhay nito. Minsan ang pagtuturo ay hindi sa mga mabubulaklak na pananalita kundi sa makataong paghahandog ng sarili. Makakmatan lamang ang langit kung langit mismo ang ipinapakita sa mga pinaglilingkuran. Ganito ang kailangang pagtanggap sa sarili. Ang mga kaalaman ay ttitimbangin tila walang laman upang maunawaan ang kahalagahan ng paglilingkod at paglubog sa tao, sa ano mang uri at kalalagayan sa lipunan. Ang pagtalima sa pag-aalay ng sarili para sa kapwa ay hindi lamang sumasawsaw bagkus ay lumulubog rito at kung maaari ay bababad pa upang tunay na masimsim ang talagang lasa ng paglilingkod. Ang pagtingin ay wala sa sarili bagkus ay kung paano ang Diyos ay mabubuhay sa pamamagitan ng sarili.
Posts
